PROTOKÓŁ OSPF

Strony: Główna
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 1213














OSPF(Open Shortest Path First) jest protokołem routingu(protokół stanu połączenia),
stworzonym przez IETF(Internet Engineering Task Force). OSPF został stworzony, ponieważ
wcześniej stosowany RIP nie był w stanie obsłużyć dużych heterogenicznych sieci. Pozwala
na wybór ścieżki na podstawie wieloparametrowego kryterium kosztu(routingu najniższego
kosztu). Szybciej wprowadza zmiany do tablic po zajściu zmian w sieci. W przeciwieństwie
do protokołu RIP, OSPF charakteryzuje się dobrą skalowalnością, wyborem optymalnych
ścieżek i brakiem ograniczenia skoków powyżej 15, przyspieszoną zbieżnością. Przeznaczony
jest dla sieci posiadających do 500 routerów w wyznaczonym obszarze trasowania. Cechami
protokołu OSPF są: trasowanie wielościeżkowe, trasowanie najmniejszym kosztem
i równoważenie obciążenia.
OSPF ma dwie podstawowe cechy. Po pierwsze protokół jest otwarty, co oznacza, że jego
specyfikacja jest publicznie dostępna(RFC 2328 – wersja 2 protokołu). Drugą cechą jest to, że
bazuje na algorytmie SPF. Który odnosi się do algorytmu Dijkstry(wybór najkrótszej trasy).
W czasie działania OSPF tworzona jest baza danych zawierająca informacje na temat
topologii sieci. Zbierane informacje dotyczą wszystkich pracujących w danej sieci routerów.
W celu zebrania potrzebnych informacji OSPF posługuje się ogłoszeniami LSA(Link-State
Advertisment), które wysyłane są do wszystkich routerów pracujących w danym obszarze.
Każdy router odbiera kopię LSA, aktualizuje na jej podstawie bazę danych i przesyła
ogłoszenie dalej. Każdy komunikat LSA przenosi informacje o przyłączonych interfejsach,
ich adresie IP oraz maskach podsieci. Zawarte są tam też informacje o użytych miarach.
Dopiero na podstawie takiej bazy danych podejmowana jest decyzja o wyborze najlepszych
tras i umieszczenie ich w tablicy routingu.
W odróżnieniu od RIP-a OSPF może obsługiwać wewnętrzną hierarchię – najwyżej system
autonomiczny. Cały system autonomiczny jest dzielony na obszary. Obszary mogą należeć do
osobnych podsieci. Każdy obszar zakończony jest routerm granicznym(należy do obszaru
routerów szkieletowych), który jest przedstawicielem całego obszaru. Zawiera on bazę
danych topologii. Baza ta jest dostępna tylko dla członków danego obszaru(zmniejszany ruch
dotyczący routingu).
Cały protokół routingu OSPF podzielony jest na dwie grupy: routing wewnętrzny(źródło
danych i miejsce przeznaczenia są w tym samym obszarze) oraz routingu zewnętrzny(źródło
i cel w róSnych obszarach).

Format ramki OSPF
Wszystkie pakiety OSPF zaczynają się 24-bitowym nagłówkiem.
1 1 2 4 4 2 2 8 Variable
Version number – identyfikuje wersję OSPF.
Type - identyfikuje typ pakietu. WyróSniamy następujące typy: Hello(ustanawianie
i utrzymywanie sąsiedzkich relacji), Database description(opisuje zawartość topologiczną
bazy danych), Link-state request(pytanie o toplogię), Link-state update(odpowiedź na link-
state request), Link-state acknowledgment(uznanie link-state update).
Packet length – określa długość pakietu, włączając nagłówek OSPF, w bajtach.
Router ID – identyfikuje źródło pakietów.
Area ID – określa obszar, do którego naleSą pakiety. Wszystkie pakiety OSPF są związane
z pojedynczym obszarem.
Checksum – sprawdza zawartość całego pakietu, pod względem uszkodzeń powstałych
podczas transportu.
Authentication type – zawiera typ autentyfkacji.
Authentication – zawira informacje dotyczące autentyfkacji.
Data – zawiera hermetyczną górną warstwę informacji.
Po podłączeniu routera rozpoczyna się inicjalizacja procesu OPSF, który wysyła pakiety hello
na adres multicast 224.0.0.5. Po otrzymaniu pakietu hello routery dodają router wysyłający do
swojej tablicy sąsiadów i potem wysyłają odpowiedź na adres unicast.

Strony: Główna
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 1213