ZASADY ADRESOWANIA HOSTÓW

Strony: Główna
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 1213










Zasady adresowania IP
1. Numer musi w sposób jednoznaczny identyfikować sieć dlatego musi być unikalny w obrębie danej sieci.
2. Numer hostu w obrębie danej sieci musi być unikalny w numerach sieci nie można stosować numerów
zaczynających się od 127 adresy zaczynające się od 127 są zarezerwowane i służą do adresowania pętli
zwrotnej. Pętla zwrotna jest wykorzystywana przy testowaniu systemów. Pakiety wysyłane na adres pętli
zwrotnej nie opuszczają komputera. Najczęściej stosowanym adresem pętli zwrotnej jest adres 127.0.0.1.
3. Niemożna stosować adresów składających się się z samych jedynek tzn. (255.255.255.255). Adres składający
się z samych jedynek przeznaczony jest do rozgłoszenia rozgraniczonego. W lokalnej sieci fizycznej, każdy
pakiet wysłany na adres złożony z samych jedynek trafi do wszystkich interfejsów pracujących w danej sieci.
4. Niemożna stosować adresów, w których wszystkie bity mają wartość 0. Adres składający się z samych zer jest
zarezerwowany do oznaczania bierzącego komputera jest on wykorzystywany w sytuacjach, gdy nie można
podać prawidłowego numeru komputera.
5. Niemożna stosować numerów hostów składających się z samych 0 np. ( 192.168.0.0) przeznaczony jest on do
oznaczenia samej sieci a nie konkretnego hosta w tej sieci.
6. Niemożna stosować numerów hostów składających się z samych jedynek np. (192.168.1.1). adres taki
przeznaczony jest do oznaczenia pakietu rozgłoszenia ukierunkowanego broadcast adress. Pakiet wysłany na taki
adres wędruje do danej sieci a następnie jest rozsyłany do wszystkich interfejsów sieciowych pracujących w
danej sieci.

Warunkiem koniecznym pracy komputera w sieci lokalnej/Internecie jest posiadanie adresu sieciowego.
Adresy sieciowe zawsze mają wartość liczbową. Każda sieć/komputer w Internecie posiada własny,
niepowtarzalny adres liczbowy – najczęściej podawany w formacie dziesiętnym
np. 67.18.110.26 – nazwanym: adres IP / numer IP.
Wersja 4 protokołu IP (IPv4) opiera się na 32-bitowych adresach dwójkowych (np. 01000011.00010010.01101110.00011010).
Przyjemniejszy zapis dziesiętny - np. 67.18.110.26.
Konwersja przyjaznych dla komputerów adresów dwójkowych na system dziesiętny gwarantowała ich lepsze rozumienie przez ludzi.
Zdefiniowano notację kropkowo-dziesiętną, w której każdy oktet jest przedstawiany w postaci liczby dziesiętnej z zakresu 0 - 255,
a poszczególne oktety rozdzielane są kropkami. Wynika stąd, Że adresy IP mieszczą się w zakresie od 0.0.0.0 do 255.255.255.255.
Obie te wartości (0.0.0.0 i 255.255.255.255) są jednak zarezerwowane — nie można ich przypisywać Żadnym systemom końcowym.
Adresy IP podzielono na klasy przystosowane do obsługi sieci dużych, średnich i małych. Różnica między nimi tkwi w liczbie
bitów przydzielonej adresowi sieci i adresowi stacji. Istnieje pięć następujących klas adresów IP:
klasa A, klasa B, klasa C, klasa D, klasa E. Każdy adres IP składa się z dwóch części — adresu sieci i adresu stacji.
Poszczególne klasy adresów charakteryzują się odmiennymi liczbami obsługiwanych sieci i hosta.
Adresy klasy A:
Adresy klasy A przeznaczono do obsługi bardzo dużych sieci. Ponieważ zapotrzebowanie na takie sieci było minimalne,
zaprojektowana architektura znacznie ograniczała liczbę dopuszczalnych sieci klasy A,
jednocześnie maksymalizując liczbę dopuszczalnych w nich stacji. W adresie IP klasy A adres sieci zajmuje pierwszy oktet,
natomiast adres hosta pozostałe trzy. Adres 127.0.0.0 również powinien być adresem sieci klasy A,
lecz jest zarezerwowany do testowania stacji i nie można go przypisać Żadnej sieci.
Każda sieć klasy A może obsługiwać 16 777 214 stacji.

Adresy klasy B:
Adresy klasy B przeznaczono do obsługi sieci dużych i średnich. Dopuszczalny zakres adresów stacji klasy B
sięga od 128.1.0.0 do 191.255.255.255. Pierwsze dwa oktety adresu IP klasy B oznaczają numer sieci,
a pozostałe dwa numer hosta. Każda sieć klasy B może obsługiwać 65 534 hostów. Możliwe jest zdefiniowanie,
co najwyżej 16 382 sieci klasy B.

Adresy klasy C:
Adresy klasy C przeznaczono do obsługi dużej liczby małych sieci. Klasę tę można uważać za przeciwieństwo klasy A.
W adresie klasy C pierwsze trzy określają sieć, a ostatni - hosty. Dopuszczalny zakres adresów klasy C wynosi więc
192.0.0.0 -223.255.255.255. Ostatni oktet adresuje hosta. Każda sieć klasy C może obsługiwać 254 hosty.
Maksymalnie może istnieć 2 097 150 sieci klasy C.

Adresy klasy D:
Adresy klasy D słuŻą do multiemisji (multicast) w sieciach IP. Mechanizmy tej transmisji mają ograniczone zastosowanie.
Adres multiemisji jest niepowtarzalnym adresem sieciowym, kierującym pakiety do z góry zdefiniowanych grup adresów IP.
Jedna stacja moŻe przesyłać jeden strumień datagramów, kierowany do wielu odbiorców jednocześnie.
Jest to mechanizm znacznie bardziej wydajny od tworzenia oddzielnego strumienia dla każdego odbiorcy.
Ponieważ multiemisje umożliwiają istotne zmniejszenie ruchu w sieci, długo były uważane za pożądaną cechę sieci IP.
Przestrzeń ta ma więc zakres 224.0.0.0 - 239.255.255.254.

Adresy klasy E:
Adresy klasy E zostały zarezerwowane do badań. Nie można korzystać z nich w Internecie.
Pierwsze cztery bity adresu klasy E wynoszą 1111, co daje zakres poprawnych adresów 240.0.0.0 - 255.255.255.255..
Adresy prywatne:
Z klasy adresowej A, B, C część adresów IP zarezerwowanych jest dla sieci lokalnych.
Adresy te nie są widziane w Internecie – ani nie mogą być w nim używane. Adresy prywatne służą do identyfikacji
jednego konkretnego komputera w danej sieci lokalnej. Ponieważ adresy te nie są widoczne w Internecie – mogą się
powtarzać w różnych sieciach lokalnych nie powodując konfliktu:

Dokument RFC 1918 („Address Allocation for Private Internets”) określa, jakie adresy IP mogą być użytewewnątrz prywatnej sieci.
Zarezerwowane są dla nich trzy grupy adresów IP:
??od 10.0.0.0 do 10.255.255.255
??od 172.16.0.0 do 172.16.255.255
??od 192.168.0.0 do 192.168.255.255
Nie należy w sieciach lokalnych stosować dowolnych adresów IP, gdyż może przyczynić się to do różnorakichproblemów mających
swe źródło w dublowaniu się adresów IP w sieci lokalnej oraz w Internecie.Należy jednak podkreślić,
że mniej więcej od roku 1997 podział na klasy sieci jest już nie aktualny.

Maska sieciowa (IPv4)
Jest to adres IP, który ma jedynki na pozycjach bitów odpowiadających adresom sieciowym i zera na pozostałych
(odpowiadających adresom hosta). Klasa adresów sieciowych wyznacza maskę sieciową.
Adresy klasy A mają maskę 1111111100000000000000000000000 czemu w zapisie kropkowo-dziesiętnym odpowiada 255.0.0.0,
klasy B: 11111111111111110000000000000000 (255.255.0.0) klasy C zaś:11111111111111111111111100000000 (255.255.255.0).
Dla wygody używany jest najczęściej zapis kropkowodziesiętny.
IPv6/IPNG (ang. Internet Protocol version 6 / Internet Protocol Next Generation) – wersja protokołuIP, będąca następcą IPv4,
do którego stworzenia przyczynił się w głównej mierze problem małej, kończącej się ilości adresów IPv4.
Dodatkowymi zamierzeniami było udoskonalenie protokołu IP: eliminacja wad starszej wersji, wprowadzenie nowych
rozszerzeń (uwierzytelnienie, zlikwidowanie konieczności stosowania translacji adresów i adresów prywatnych w wielu sieciach,
kompresja i inne), zminimalizowanie czynności wymaganych do podłączenia nowego węzła do Internetu (autokonfiguracja).
IPv6 stanowi tylko jedną warstwę w modelu OSI – nie ingeruje on w inne warstwy, np. aplikacyjną, co pozwala działać
istniejącym już protokołom zasadniczo bez problemów.W protokole IPv4, przestrzeń adresowa opisywana była za pomocą 32 bitów,
pozwalając zaadresować 232 ? 4,3×109 węzłów, co odpowiada liczbie 8,42 adresów/km2 powierzchni Ziemi.
W protokole IPv6 rozmiar tej przestrzeni został zwiększony do 128 bitów co daje 2128 ? 3,4×1038 kombinacji.
Odpowiada to liczbie 6,7×1017 adresów/mm2 powierzchni Ziemi.Adres reprezentowany jest w postaci heksadecymalnej,
z dwukropkiem co 16 bitów, np. 2001:0db8:0000:0000:0000:0000:1428:57ab.

Strony: Główna
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 1213